JAK WSPIERAĆ DZIECKO W OSIĄGANIU GOTOWOŚCI SZKOLNEJ

Dojrzałość szkolna to najprościej mówiąc, osiągnięcie przez dziecko takiego stopnia rozwoju umysłowego,

emocjonalnego, społecznego i fizycznego, który umożliwia mu udział w życiu szkolnym oraz opanowanie

treści programowych.

Dojrzałość szkolna zależy od wielu czynników:

• warunków bytowych dziecka

• wykształcenia rodziców

• wychowania przedszkolnego

• zdolności dziecka

• jego zdrowia.

Każda matka i każdy ojciec pragną, aby ich dziecko było dobrym uczniem, by osiągało sukcesy w szkole,

a każde dziecko chce mieć dobre oceny, chce być chwalone, wyróżniane, nagradzane. Jednakże wielu

rodziców odczuwa niepokój i niepewność. Dotyczy to zwłaszcza tych rodziców, którzy obserwując swoje

dziecko zauważają, że nie lubi ono rysować, płacze przy szlaczkach, nie potrafi złożyć z liter prostego

wyrazu, wyróżnić głosek w wyrazie, pisze literki lub cyferki w odwrotnym kierunku (tzw. pismo lustrzane).

Niektórych rodziców mogą natomiast niepokoić takie zachowania jak niechęć przebywania z innymi

dziećmi, nieśmiałość lub nadruchliwość, konflikty z rówieśnikami, lęk przed szkołą, niewyraźna mowa

dziecka, dziecinność czy powolność. To wszystko świadczy o tym, że rodzice są utwierdzeni w przekonaniu,

iż nie wystarczy umiejętność czytania, liczenia czy pisania, by mieć sukcesy w szkole.

Dziecko przekraczające próg szkolny powinno zatem posiadać zespól umiejętności określanych jako

dojrzałość szkolna. Dojrzałość szkolna to dojrzałość fizyczna, umysłowa, społeczna i emocjonalna.

Dojrzałość fizyczna to ogólna sprawność organizmu i zdrowie dziecka. Dziecko szkolne dysponować musi

odpowiednim zasobem sił fizycznych i odpornością na zmęczenie. Kilkugodzinne siedzenie w ławce,

noszenie tornistra szkolnego i wykonywanie różnych zadań umysłowych jest trudne nawet dla dziecka

zdrowego, silnego i sprawnego. Przy takich czynnościach jak pisanie, rysowanie, wycinanie, wydzieranie,

konstruowanie i innych pracach plastyczno-technicznych potrzebna będzie dziecku dobra sprawność rąk,

koordynacja ruchowa i koordynacja ruchowo-wzrokowa. W przeciwnym wypadku ruchy będą powolne,

nieharmonijne, sztywne, kanciaste, mało precyzyjne. Mogą też występować współruchy, czyli niepotrzebne

ruchy służące rozładowaniu nadmiernego napięcia np. poruszanie językiem przy pisaniu lub rysowaniu.

Dojrzałość umysłowa dziecka przejawia się w zainteresowaniu nauką, zwłaszcza czytaniem, pisaniem,

liczeniem, zaciekawieniem zjawiskami zachodzącymi w najbliższym otoczeniu. Dziecko dojrzałe umysłowo

potrafi skupić uwagę przez dłuższy czas na tej samej czynności, potrafi z uwagą śledzić treść opowiadanej

czy czytanej bajki. Jego mowa jest poprawna pod względem artykulacyjnym, a słownictwo bogate.

Dziecko dojrzałe do szkoły potrafi doprowadzić rozpoczętą pracę do końca, bo ciekawi go wynik swoich

poczynań. O poziomie umysłowym dziecka mogą świadczyć jego rysunki. Rysunki dzieci dojrzałych

są bogate w treść, kolory, zawierają dużo szczegółów, są prawidłowo rozmieszczone na kartce.

Przy odwzorowywaniu zachowany jest właściwy kierunek, od lewej do prawej krawędzi kartki i z góry

na dół.

Dziecko dojrzałe społecznie prawidłowo nawiązuje kontakty z rówieśnikami i dorosłym, potrafi współżyć

w zespole, przestrzegać reguł życia w zbiorowości, przestrzegać zawartych umów. Charakteryzuje

go zdyscyplinowanie, obowiązkowość, samodzielność. Samodzielność dotyczy nie tylko czynności

samoobsługowych, ale dotyczy to także samodzielnego przygotowania się do lekcji, spakowania tornistra

oraz samodzielnego podejmowania prawidłowych decyzji w różnych sytuacjach społecznych i rozeznania,

co jest dobre, a co złe (np. że nie wolno krzywdzić innych, niszczyć cudzej własności, przywłaszczać sobie

znalezionych rzeczy). Dziecko, które osiągnęło dojrzałość społeczną dobrze się czuje w nowym środowisku

szkolnym. Przejawem niedojrzałości społecznej jest stałe absorbowanie uwagi nauczyciela, domaganie się

ciągłego wyróżniania i dążenie do uprzywilejowanej pozycji w klasie. Dzieci niedojrzałe społecznie mogą

też izolować się od grupy, stronić od kolegów, unikać wspólnych zabaw, łatwo poddawać się dominacji

kolegów, wykazywać bierność, nieśmiałość, lękliwość, małomówność.

Dojrzałość emocjonalna to zdolność do przeżywania bogatego i zróżnicowanego świata uczuć,

to odpowiednia do wieku umiejętność panowania nad swoimi emocjami i kontrolowania ich. Impulsywność

reakcji u 7 - latka ulega obniżeniu, zaś czas przeżywania różnych stanów wydłuża się. Uczeń dojrzały

emocjonalnie odczuwa więź ze swoją grupą, z klasą, z panią. Przeżywa różne radości i smutki związane

z życiem klasy. Dojrzały emocjonalnie 7 - latek prawidłowo reaguje na pozytywne bądź negatywne uwagi

dotyczące zachowania i postępów w nauce, nie załamuje się z byle powodów. Dziecko niedojrzałe

emocjonalnie jest wybuchowe, drażliwe, agresywne, złości się lub płacze z błahego powodu, często popada

w konflikty z kolegami. Może też być zahamowane, zalęknione, niepewne, napięte, nadwrażliwe, płaczliwe.

Taki typ dziecka boi się głośniejszych uwag nauczyciela nawet, gdy nie dotyczą ich samych. Czasami skarżą

się na bóle głowy, brzucha, bezsenność, bywa, że przed wyjściem do szkoły mają wymioty, biegunkę.

Jak rodzice mogą pomóc dziecku w osiągnięciu dojrzałości szkolnej ?

Przykłady zajęć sprzyjających kształtowaniu dojrzałości szkolnej:

 Różnorodne prace plastyczne: wycinanie, rysowanie, wydzieranie, lepienie itd. (rozwijają niezbędną przy

pisaniu sprawność ręki, uczą rozróżniania kształtów, kolorów i położenia poszczególnych elementów,

dostrzegania różnic i podobieństw).

 Uczestniczenie w świętach, uroczystościach rodzinnych i pomoc w ich przygotowaniu (zdobywanie wiedzy

o zwyczajach świątecznych i rodzinnych, ćwiczenie motoryki, samodzielności, kształtowanie nawyków

kulturalnego zachowania się, możliwość wykazania się swoimi osiągnięciami – znajomością wierszy

i piosenek).

 Wycieczki (dostarczają wiedzy o świecie, wzbogacają słownictwo, są okazją do obserwowania i działania).

 Czytanie dziecku wartościowych utworów literackich, szczególnie wielokrotne (uwrażliwia moralnie,

wzbogaca słownictwo, uczy skupienia).

 Układanie puzzli i innych układanek (przygotowuje do czytania i pisania, ponieważ uczy umiejętności

właściwego patrzenia – rozróżniania kształtów, spostrzegawczości, koncentracji uwagi).

 Uczenie się na pamięć wierszy i piosenek (ćwiczą pamięć, słuch, poczucie rytmu, rozszerzają zasób słów).

 Wspólne(!) oglądanie telewizji, słuchanie audycji radiowych, chodzenie do kina i teatru (wzbogaca wiedzę,

daje możliwość rozmawiania, ćwiczy umiejętność wyrażania myśli i poglądów).

 Zakupy (rozpoznawanie towarów, omawianie ich pochodzenia, walorów odżywczych, okazja

do samodzielnych zakupów, uczenia się właściwego zachowania wśród ludzi).

 Codzienne prace domowe np. sprzątanie, pranie, przygotowywanie posiłków, opieka nad zwierzętami,

roślinami (uczą systematyczności i obowiązkowości, służą rozwijaniu umiejętności manualnych,

dostarczają wiedzy o działaniu urządzeń domowych, potrzebach roślin i zwierząt, są okazją do obserwacji

i nazywania różnych kształtów i położenia przedmiotów względem siebie itp.).

Reasumując należy stwierdzić, że rola domu rodzinnego w przygotowaniu dziecka do rozpoczęcia nauki

szkolnej jest bardzo duża. Przy rzeczywistym zaangażowaniu rodziców w sprawy dziecka z jednoczesnym

uwzględnieniem jego potrzeb emocjonalnych istnieje olbrzymia szansa na osiągnięcie przez nie gotowości

do nauki w klasie I oraz powodzenia w dalszej karierze szkolnej.

LITERATURA:

1. Prus -Wiśniewska H. Zanim dziecko pójdzie do szkoły. wyd. MEDIUM, Warszawa 1999

2. Pielkowa J. Jak im pomóc?, Warszawa 1985

3. Babiuch M. Jak współpracować z rodzicami „trudnych” uczniów. WSiP, Warszawa 2002

Opracowała: Edyta Gawryszewska